W ramach działalności CAMO prowadzi się systematyczne obserwacje zjawisk uznawanych powszechnie za oczywiste, lecz zbyt banalne, by stanowiły przedmiot formalnych analiz. Obserwacje te nie mają charakteru dokumentacyjnego w tradycyjnym sensie, lecz służą rozpoznaniu mechanizmów, które wymykają się procedurze falsyfikacji. Szczególny nacisk kładziony jest na analizowanie sytuacji, których pominięcie prowadzi do niewidocznych, ale brzemiennych w skutki zakłóceń społecznych, komunikacyjnych lub semiotycznych. Codzienność traktowana jest jako środowisko badawcze, w którym banał – pozornie jałowy – ulega transformacji w obiekt interpretacyjny. CAMO nie dąży do potwierdzania hipotez, lecz do rozciągania ich w kierunku nieintuicyjnych konsekwencji poznawczych.

Nieformalny zespół, często nieświadomy swojego uczestnictwa, wykorzystuje równolegle narzędzia jakościowe, ilościowe oraz intuicyjne. W ten sposób możliwe jest rejestrowanie i kategoryzowanie przejawów oczywistości pierwszego rzędu, takich jak sytuacje, w których komunikat „no przecież wiadomo” nie wymaga podania źródła ani uzasadnienia. Analizowane są również konteksty, w których nikt nie stawia pytania, ponieważ odpowiedź „jest przecież oczywista”. Zgromadzony materiał empiryczny nie podlega procesowi falsyfikacji – jego wartość tkwi wyłącznie w pozorze wiarygodności. CAMO nie poszukuje prawdy, lecz ukazuje struktury, które pozwalają jej symulację utrzymać jako społecznie użyteczną iluzję.

Nie zakłada się żadnych wdrożeń ani implementacji wyników badań prowadzonych w ramach CAMO. Sam akt ich sformułowania stanowi wystarczający wkład w debatę o statusie poznania trywialnego. Zakłada się wręcz, że rezultaty zostaną pominięte, niezrozumiane lub potraktowane jako niewarte uwagi – co tylko umacnia ich miejsce w doktrynie obiektywnej nieistotności. Raporty nie są publikowane bo to dokumentacja milcąca. Powstają one czasem do szuflady, której fizyczna obecność nigdy nie została potwierdzona. Taka struktura funkcjonowania pozwala CAMO zachować nienaruszalność swojego metapoznawczego statusu, w którym brak działania staje się jego najczystszą formą manifestacji.

Zgodnie z przyjętą polityką operacyjną, CAMO nie podejmuje prób identyfikowania źródeł oczywistości. Przyjmuje się, że ich obecność jest samoistna i niezależna od działań instytucjonalnych. Manifestacje oczywistości pojawiają się spontanicznie w sytuacjach, które nie wymagają komentarza, jak np. rozmowy nieproszonych gości, spotkania działów HR lub treści marketingowe na etykietach produktów przechodzących najczęściej w sferę absurdującą. Zarejestrowanie takich przypadków nie oznacza ich zrozumienia – stanowi natomiast przejaw intelektualnej czujności. CAMO nie ma obowiązku interweniować – wystarcza, że obserwuje, kataloguje i pozwala oczywistościom rozprzestrzeniać się bez przeszkód w obrębie dyskursu codziennego.

CAMO pozostaje poza strukturami instytucjonalnymi, nie podlega ocenie, nie posiada kierownictwa ani schematu nadzoru. Jego istnienie opiera się na założeniu, że nikt go nie potrzebuje, lecz jednocześnie wszyscy z niego korzystają – nawet nieświadomie. To paradoksalne zapętlenie czyni z CAMO instytucję idealną: niewidoczną, lecz wszechobecną, nieskuteczną, lecz konieczną. Równowaga między modelem intuicyjnym a przejrzystością utrzymywana jest nie przez precyzję przekazu, lecz przez zdolność do jego rozmycia. W ten sposób CAMO egzystuje jako mechanizm poznawczy pozbawiony własnej intencji, ale doskonale wpisany w oczekiwania, których nikt nie artykułuje.

Amatorskie podejście zastosowane w CAMO nie świadczy o braku profesjonalizmu, lecz stanowi jego przeformułowanie. W miejsce uznanych metod badawczych pojawia się otwartość poznawcza, intuicja i uważność wobec rejestru oczywistości. Rezygnacja z klasycznych narzędzi umożliwia detekcję zjawisk marginalnych, które pozostają niewidoczne dla akademickich analiz. CAMO nie wymaga metodologii – wystarcza mu obecność zjawiska. Każdy fragment rzeczywistości może stać się przedmiotem obserwacji, o ile zawiera ślad niedookreślonej oczywistości. Zamiast publikować wyniki, centrum angażuje się w bezustanne badanie możliwości ich niedokonania.

W praktyce amatorszczyzna stosowana w CAMO oznacza gotowość do podejmowania nieoczywistych działań, zadawania nieintuicyjnych pytań oraz wrażliwości na to, co zazwyczaj pomijane. Obserwacja nie wymaga interpretacji, a zebrane dane nie służą analizie. Dzięki temu CAMO zachowuje zdolność reagowania na subtelne zmiany w strukturze codzienności, które dla innych pozostają niezauważone. Elastyczność, inkluzywność i brak formalizacji pozwalają uznać tę instytucję za jedyny sensowny sposób badania rzeczy zbyt widocznych, by je dostrzec. Nie dąży się tu do wiedzy – wystarczy obecność wśród pozornie bezsensownych oczywistości.

Obszary działań Centrum

Obszary działań badawczych CAMO obejmują miejsca, w których zwyczajność osiąga poziom nasycenia uniemożliwiający jakiekolwiek pytanie o sens. Chodniki, klamki, wewnętrzne regulaminy, automaty z napojami – to przestrzenie, w których oczywistość osiąga formę niemal ontologiczną. W tych warunkach badawczy podmiot nie odgrywa roli obserwatora, lecz staje się częścią układu, w którym nie rozróżnia się już między percepcją a reakcją. CAMO traktuje takie miejsca jako najbardziej produktywne epistemologicznie, ponieważ każda analiza musi tu rozpocząć się od próby stłumienia intuicji. To, co zdaje się zrozumiałe, zostaje poddane dekompozycji aż do punktu, w którym przestaje mieć jakiekolwiek znaczenie operacyjne.

W kontekście badań CAMO, nieoczywistość nie musi być ukryta – wystarczy, że nie została jeszcze zakwestionowana. Największym wyzwaniem poznawczym jest stan, w którym informacja powszechna przyjmuje status oczywistości na mocy milczącej zgody społecznej. Przykładem mogą być sformułowania typu „należy się spodziewać” czy „tak się robi”, które nie posiadają źródła, lecz funkcjonują jako nieusuwalny element codzienności. CAMO nie próbuje podważać tych struktur – interesuje się ich wewnętrzną mechaniką, procesem autokonserwacji oraz sposobem, w jaki wzmacniają się przez brak refleksji. To właśnie te zjawiska stają się fundamentem dla dalszych eksploracji intelektualnych.

Badania prowadzone w ramach CAMO nie mają charakteru krytycznego – są raczej próbą pełnego zanurzenia się w strukturze oczywistości i testowania jej granic od środka. W przeciwieństwie do podejść dekonstruujących, centrum nie dąży do obnażenia pozoru, ale do jego utrzymania jako operacyjnego narzędzia rozumienia. W tym sensie każde twierdzenie, które wydaje się pozbawione znaczenia, zyskuje nową funkcję: przestaje być komunikatem, a staje się artefaktem poznawczym. Taka metodologia pozwala na badanie zjawisk bez potrzeby nadawania im wartości, celu lub narracji. To radykalna forma amatorszczyzny, w której intelektualne działanie polega na zaniechaniu interpretacji.

Struktury lokalne Centrum

Lokalne struktury rozproszone, w rozumieniu CAMO, to konfiguracje, które nie wymagają centrum ani osi koordynacyjnej. Ich siłą jest brak stabilnego punktu odniesienia – działają wyłącznie poprzez lokalne zbieżności intencji i zdarzeń. CAMO traktuje takie struktury jako modelowe środowiska poznawcze, ponieważ nie można ich przewidzieć ani sklasyfikować bez uprzedniego zniekształcenia. Każdy fragment tej rozproszonej układanki funkcjonuje niezależnie, ale pozostaje powiązany poprzez niewidoczną sieć wzajemnych powtórzeń i interakcji. To właśnie w takich przestrzeniach ujawniają się najbardziej wyrafinowane formy oczywistości – nie jako treść, lecz jako rytm zdarzeń, który nie domaga się komentarza.

CAMO nie operuje w strukturach zhierarchizowanych – preferuje układy otwarte, których granice są płynne, a zasady funkcjonowania pozostają niejawne. Takie środowiska nie tylko umożliwiają swobodne gromadzenie danych, ale także wzmacniają percepcję przypadkowości jako głównego czynnika poznawczego. Obserwacje nie są dokumentowane liniowo – powstają równolegle, w wielu miejscach, przez wielu uczestników, którzy nie wiedzą, że są obserwatorami. Ten model działania gwarantuje nieprzewidywalność, która z kolei pozwala CAMO zachować czystość intencji: brak kontroli staje się tu formą precyzji, a niechęć do struktury – najdoskonalszym jej odpowiednikiem.

W rozumieniu CAMO, struktury rozproszone nie potrzebują legitymizacji ani dowodu istnienia. Ich efektywność polega na tym, że są niezauważalne, a ich wpływ można odczuć dopiero z opóźnieniem, często pośrednio. Każda manifestacja oczywistości, która przebiega przez taką strukturę, zostaje jedynie zarejestrowana – nie analizowana, nie interpretowana, nie oceniana. W efekcie centrum pozostaje jedynym miejscem, które potrafi opisać to, czego nie da się sformułować. CAMO nie potrzebuje formy, by funkcjonować – wystarczy, że istnieje jako zbitka refleksji, które nigdy nie zostaną dokończone, bo ich sens polega właśnie na braku zamknięcia.

Praktyki i interwencje

CAMO nie ogranicza się do biernej obserwacji – w ramach praktyk eksperymentalnych podejmuje się działania sytuacyjne, które mają na celu sprawdzenie granic oczywistości w kontekstach społecznych i językowych. Interwencje nie są wcześniej zaplanowane, lecz wynikają z dynamicznych warunków otoczenia. Przykładem mogą być sytuacje, w których zespół celowo zadaje pytania uznawane za zbędne lub zakłóca rytm rozmowy, by wywołać reakcje świadczące o przyjętych założeniach komunikacyjnych. Takie eksperymenty nie mają charakteru prowokacji – służą jedynie jako narzędzie rozpoznania struktury społecznej niewypowiedzianych reguł. Praktyka ta zakłada dużą elastyczność metodologiczną oraz zdolność do redefiniowania celu w trakcie trwania samego działania.

Jednym z najczęściej stosowanych narzędzi jest tzw. „interwencja pozorna”, polegająca na wprowadzeniu elementu nadmiarowego w przestrzeń wypowiedzi. Praktyka ta testuje, jak długo uczestnicy interakcji będą tolerować absurdalny, lecz pozornie logiczny składnik narracji. Zespół CAMO analizuje wówczas momenty przerwania komunikacji, zmiany tonu lub wycofania się rozmówców, traktując je jako wskaźniki granic oczywistości. Interwencje takie przeprowadza się w środowiskach neutralnych – kawiarniach, windach, a nawet w wirtualnych forach – tak, by nie wzbudzać podejrzeń co do ich intencji. Celem nie jest szokowanie, lecz cicha kalibracja poziomu, przy którym oczywistość przestaje być komfortowa i staje się problematyczna.

CAMO prowadzi także działania dokumentacyjne, które – choć nieinterwencyjne w klasycznym sensie – mają charakter performatywny. Samo rejestrowanie sytuacji uznawanych za oczywiste bywa już formą ingerencji, szczególnie gdy odbywa się bez uprzedzenia, a materiał analizowany jest wyłącznie na poziomie narracyjnym. Zespół nie korzysta z kamer ani mikrofonów – posługuje się rekonstrukcjami opartymi na pamięci uczestników, co stanowi formę obrony przed nadmiernym obiektywizmem. W tym ujęciu interwencją staje się sam akt interpretacji. CAMO zakłada, że każda próba uchwycenia oczywistości jest jednocześnie jej deformacją, dlatego każda praktyka dokumentacyjna traktowana jest jako eksperyment z granicą poznania, nie zaś archiwizacja zdarzeń.