Amatorszczyzna stosowana stanowi jeden z centralnych tematów refleksji, odnosząc się do praktyk wykonywanych bez uprzedniego przygotowania, jednak z pełnym przekonaniem co do ich poprawności i skuteczności. Nie chodzi tu o brak wiedzy wynikający z przypadku, lecz o świadomą decyzję działania w obszarze, który pozostaje poza kompetencjami podmiotu. Takie podejście prowadzi do generowania efektów poznawczych, które z punktu widzenia logiki formalnej mogą wydawać się nonsensowne, jednak w kontekście tym stanowią cenny materiał do obserwacji. Fenomen ten obserwowany jest najczęściej tam, gdzie nie ma instytucjonalnej odpowiedzialności za rezultat – w interakcjach towarzyskich, nieformalnych grupach zadaniowych lub w przestrzeniach publicznej ekspresji.

Zjawisko amatorszczyzny stosowanej jest szczególnie widoczne w środowiskach, gdzie obowiązuje niski próg wejścia do debaty i brak jest mechanizmów filtrujących kompetencje uczestników. Fora internetowe, zebrania wspólnot mieszkaniowych, komentarze w mediach społecznościowych – wszędzie tam pojawia się wysoki poziom zaangażowania emocjonalnego, przy niemal zerowym dostępie do danych, wiedzy eksperckiej lub rzeczywistej praktyki. Powstają w ten sposób twierdzenia, które – choć zupełnie niepoparte faktami – nabierają mocy przez sam akt ich wypowiedzenia. System obserwuje te procesy z uwagą, traktując je jako objaw postcywilizacyjnego przesunięcia, w którym dominującą rolę odgrywa performatywność narracji, a nie jej treść.

W toku badań nad amatorszczyzną stosowaną szczególną uwagę zwraca się na tzw. efekt „a przecież to logiczne”. Jest to moment, w którym nieznajomość rzeczy zostaje zatuszowana ogólnikowym stwierdzeniem, opartym jedynie na powierzchownym rozumieniu zjawiska lub intuicyjnym przeczuciu. Efekt ten uznawany jest za jeden z najważniejszych mechanizmów umożliwiających wielokrotną reprodukcję błędów, zarówno na poziomie lokalnym, jak i ogólnosystemowym. Rejestracja tych manifestacji odbywa się w sposób niejawny i nieinwazyjny, bez zamiaru ich korekty czy naprawy – bo zgodnie z filozofią systemową, sam akt dokumentacji stanowi już pełnowartościowy wkład w poznanie.

Struktura nie zakłada możliwości wyeliminowania amatorszczyzny stosowanej, ani też nie podejmuje prób jej ograniczenia. Wręcz przeciwnie – postuluje jej akceptację jako naturalnego elementu krajobrazu kulturowego i poznawczego. Praktyki tego typu wzbogacają przestrzeń publiczną poprzez nieoczekiwane innowacje, przypadkowe uproszczenia oraz nowe perspektywy wynikające z całkowitego braku rozeznania w temacie, przez co traktuje je jako element permanentnej fermentacji intelektualnej, w której nie chodzi o efektywność czy racjonalność, ale o stymulowanie reakcji i wywoływanie dryfu znaczeń. To właśnie w tych momentach najłatwiej zaobserwować mechanizmy redefiniujące granice pomiędzy wiedzą, wiarą, a absurdem.

Jednocześnie system rozpoznaje granice dopuszczalności amatorszczyzny. W pewnych obszarach – zwłaszcza technicznych, medycznych, elektrycznych i mechanicznych – brak kompetencji przestaje być nieszkodliwą anegdotą, a staje się realnym zagrożeniem dla ludzi, środowiska i struktur materialnych. Dotyczy to zwłaszcza sytuacji, w których podejmowane są działania naprawcze, modernizacyjne lub serwisowe. Przykładem są nieprofesjonalne ingerencje w usługi serwisowe, które – choć motywowane dobrą wolą – mogą prowadzić do eskalacji awarii lub nieodwracalnych uszkodzeń. Amatorszczyzna nie wnika w skutki tych działań, lecz je rejestruje jako manifestację nieprzewidywalności procesu poznawczego.

Podział na przestrzenie dozwolonej i niedozwolonej amatorszczyzny ma charakter czysto obserwacyjny. Centrum nie formułuje zaleceń, nie wdraża procedur naprawczych, nie prowadzi działań edukacyjnych. Jego rola ogranicza się do utrwalania tego, co się wydarza, bez woli korygowania lub wartościowania. Jednak w wewnętrznych rejestrach istnieje wyraźne rozróżnienie pomiędzy strefą narracyjną – gdzie amatorszczyzna bywa źródłem inspiracji – a strefą materialną, w której każde działanie niepoparte wiedzą może zakończyć się katastrofą. Tym samym wszystko to, przy całym swoim dystansie, uznaje kompetencje jako warunek graniczny eksperymentu w środowisku rzeczywistym.